Verdwijnen

Ik houd van verdwijnen. Maar ook van weer tevoorschijn komen op zijn tijd. Helemaal handig is dat natuurlijk niet, zeker niet op social media. Eigenlijk zegt mijn profielfoto alles:

Ik ben er wel en ik ben er niet.
Sinds kort begrijp ik waarom ik van verdwijnen houd. Van rust en alleen zijn. Waarom ik het gemakkelijker vind om alleen in een boerderij op IJsland te logeren dan in een volle trein te zitten. Om maar iets te noemen. Ik weet ook waarom ik onhandige dingen zeg, de ene keer te veel en de andere keer te weinig, of de verkeerde dingen vertel op het verkeerde moment. Waarom mijn hoofd zo vol is en waarom ik zo slecht tegen sommige geluiden kan. En ik begrijp nog meer.
Een paar weken kreeg ik de diagnose ASS - autisme spectrum stoornis.
Eerst was ik erg verdrietig. Had ik het maar eerder geweten, dan had iemand me in mijn kindertijd kunnen helpen. Na het verdriet kwam de opluchting. Ik heb zo mijn best gedaan om mezelf te veranderen en nu begrijp ik pas dat ik sommige dingen niet kan en hoef te veranderen.
Na de opluchting kwam de onzekerheid. Er zijn zo veel vooroordelen over autisme, wat zouden anderen er wel niet van denken? Ik wist meteen na de diagnose nog iets: Ik zou er over gaan praten. Ik zou er over gaan schrijven. Want er zijn meer vrouwen zoals ik. Helaas komt een late diagnose bij vrouwen veel vaker voor.
Ik vermoedde een autisme stoornis omdat ik er iets over las. Als er ook maar één vrouw met autisme is die dit leest is het de moeite waard geweest er open over te zijn.
Ik ben tevoorschijn gekomen en ik blijf hier voorlopig.