Bommetjes

Al veel en veel te lang schreef ik niets hier. Ik heb mijn hoofd nodig voor een nieuw boek. Ik laat andere dingen liggen, schuif van alles voor me uit.

Vorige week schreef ik een weekje op Vlieland, daar viel niet zoveel voor me uit te schuiven, dus dat was fijn. Schrijven en wandelen. Wandelen en schrijven. Af en toe kwam er een straaljager over. Ze waren aan het oefenen op de Vliehors, met zulke zware bommen dat de ruiten van het huisje waarin in zat te werken trilden. In de wachtruimte bij de boot trilden de ruiten nog harder, de hele gevel stond te trillen, maar het kan zijn dat ik een beetje overdrijf. Hoe dan ook, het was af en toe flink schrikken. Niet voor de Vlielanders, die keken niet op of om en negeerden al het gedreun.

‘We hebben veel plezier van defensie,’ zei de mevrouw in het restaurant aan de Dorpstraat, ‘dus die paar bommetjes…’

De Hemel

De helft van het huisje -mijn helft- heet De Hemel. De andere helft heet De Ontdekking. Op het stukje muur tussen de twee voordeuren staan van.
De zee is vlakbij, het keukenraam kijkt uit op de duinenrij. Het bos is nog dichterbij, dat begint bij de achterdeur.
Ik schrijf en af en toe maak ik een wandeling.

Ik ben al zo vaak op het eiland geweest dat ik de tel ben kwijt geraakt. Ik logeer hier en denk ondertussen aan wonen. Aan blijven. Niet alleen, maar met de liefste, die vandaag is afgereisd naar de vaste wal. Ik gedij goed op een plaats met weinig prikkels, weinig gedoe. Thuis hoor ik alles, zie ik alles. Daar is geen ontkomen aan. Hier is alles niet zoveel.

In de kerk in het dorp was een concert. Het Jongsma trio (fluit, piano en marimba) en Frans Douwe Slot op piano.

Arjan Jongsma speelde marimba. Ik wist niet wat ik hoorde. Geweldig was het. En daarna op de fiets terug naar De Hemel.