Blijvertje

Ik zit tot over mijn oren in een boek dat lang duurt. Genoeg te doen, mijn hoofd bezet. Maar ik moest zo nodig in Berlijn naar een museum, naar de Alte Nationalgalerie. Daar zag ik een schilderij van Gustav Carl Ludwig Richter. Teich im Riesengebirge. Een oude man, een kind, een hond, een woest landschap. In mijn hoofd begon een verhaal. Sommige verhalen komen binnen waaien en waaien vanzelf weer naar buiten als je er geen aandacht aan besteedt. Dit niet. Dit verhaal is een blijvertje.

Nu heb ik een boek om af te maken én een nieuw plan (en ik had er nog een paar liggen).
Het nieuwe plan is nog niet aan de beurt. Het moet zich koest houden.
Dat valt niet mee. Het is een behoorlijk eigenwijs blijvertje.