Ik werk hard aan een nieuw boek. Ik zit voor het computerscherm en wil niet afgeleid worden, maar de computer denkt er anders over. De raarste dingen vragen om aandacht.
De webcam bij Jökulsárlón bijvoorbeeld. Een meer op IJsland dat in de zomer altijd veel toeristen trekt.
Al dagen zijn er mensen aan het werk daar bij Jökulsárlón. Ze maken een pier. Eerst was er niets. Toen kwam er een vrachtwagen en toen een graafmachine. Ze begonnen aan een afrit en de afrit werd een pier en de pier wordt steeds langer. De vrachtwagen rijdt naar het einde van de pier en kiepert zijn laadbak leeg. Daarna komt de graafmachine in actie. Meer gebeurt er niet. Maar toch is het spannend. Omdat de pier smal is en de vrachtwagen groot. Omdat ik geen idee heb waarom ze die pier daar maken. Omdat het ijsmeer adembenemend mooi is.
Iedere dag kijk ik even en iedere dag is de pier een stukje langer geworden. Nog even en hij past niet meer in beeld.
Het gekke is dat iets juist spannend kan worden omdat het een beeld is en geen werkelijkheid. Als ik echt aan de oever van het meer zou staan, zou ik nauwelijks aandacht besteden aan die vrachtwagen. Maar op het scherm werkt het verslavend.
Wel eens een eland geaaid? Potvissen van dichtbij gezien? Je kleren kapot laten scheuren door een horde husky puppies? Dat en nog veel meer overkwam me de afgelopen twee weken. Ik ging met een groepsreis mee naar Lapland. Het was er prachtig. Denk aan fjorden en bergen en eindeloos veel ruimte. Aan overstekende rendieren.
De eland was tam, de potvissen wild en de husky puppies uit enthousiasme iets daar tussen in. En ik? Ik wist niet waar ik kijken moest van zoveel moois bij elkaar.
"